środa, 27 marca 2013

Prostolinijność a zwykłe prostactwo.

Rozwodzenie się nad ludźmi, którzy srają wyżej niż dupę mają czas zacząć. Czym różni się przekleństwo w ustach profesora od tego padającego z ust dresiarza? Czy świadomość językowa, celowa stylizacja, nie tylko tekstu samego w sobie, jak i wypowiedzi jest świadectwem tego kim jesteśmy? Czy górnolotne słownictwo i tematykę ciężkiej wagi można zostawić na czas od - do, by pozwolić sobie na bycie sobą i kierowanie się zmysłem przyjemności (Freud)? Czy człowiek musi cały czas dywagować nad sensem wprowadzenia absolutyzmu we Francji, by uchodzić za osobię inteligentną i wartościową?

Czemu zastanawianie się nad własną fryzurą, paznokciami, chodzenie do kosmetyczki czy na zakupy (ot prostota codzienności) obrana w słowa i przelana na papier kojarzy się ludziom z powierzchniowością, a samo wykonywanie tych czynności daje pracę fryzjerom, kosmetyczkom i innym sztabom generalnym wielkich korporacji? Piszę tutaj o tym co jest lekkie, przyjemne, co trapi moją własną i tysiące innych głów. Tematykę naukową, analizę i interpretacje dzieł klasyków literatury zostawiam sobie na "deser", który smakuje każdego, studenckiego poranka. Czemu ludzie pragną na siłę podporządkowywać się stereotypom? Nie czytam tego bo zalatuje chłamem, nie słucham tego wszak to dziecinne. Czy jest taka sfera życiowa w której nie stosujemy zabiegu stylizacji? Zawsze towarzyszy nam gra polegająca na balansowaniu między dwoma płaszczyznami - przyziemności i intelektualnych wzlotów (czasem upadków). Boimy się kategoryzacji i oceny, zupełnie jak gimnazjalista wołany do opowiedzi. Szukamy we własnym intelektualnym gównie odpowiedzi na  nurtujące ludzkość pytania, a z najprostszym rozszyfrowaniem "h2o" mamy nie lada problem. Trochę taka zagadka misia Puchatka, a trochę tanie porno. Czemu człowiek tak skrzętnie skrywa siebie i do jasnej cholery - czemu boi się być człowiekiem, zwyczajnym homo sapiens? Zaprogramowanym ssakiem, kierującym się instynktami, tak jak inne ziemskie gatunki. Od zarania dziejów przypisujemy sobie rolę tych myślących, mając jednocześnie problemy z wykorzystwaniem swojego potencjału (mózgu) w odpowiedni sposób. Czemu ludzie z miasta zarzucają tym z wioseczek "wieśniacką mentalność", podczas gdy sami popadają w skrajność i przybierają pozy? Najróżniejsze figury geometryczne, praktykowane od rana do wieczora, które kończą się na uwaleniu się na łóżko jak krowa na trawę.Czy nie warto by było czasem wziąć przykład z mieszkańca Pipidówy Wielkiej i po prostu być sobą - takim prawdziwym, jedzącym paluchami, w brudnej koszuli, cieszącym się życiem? Czemu usilnie próbujemy klasyfikować ludzi i  rzeczywistość na to co jest prostackie i "ę, ą"?

Tak trudno jest być człowiekiem! Kuszeni ziemskimi przyjemnościami, pragniemy zachować w sobie średniowieczną dziewiczość i czystość umysłu. Spacerujemy po cieńkiej lini, popychani przez tłum, gubimy własną tożsamośc, kopiując zachowania innych homo, bynajmniej nie sapiens.Czy ktoś w tych czasach potrafi grać swoją inteligencką rolę, bez chwili przerwy, wytchnienia i słowa "kurwa"? "Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest" daj znać ogółowi, naucz jak żyć. Przynajmniej pozorować byt.

Pragnę przedstawić wam niezwykle ciekawą, dochamiającą lekturę, która pomaga mi w zbalansowaniu mojej codzienności. 

Uno. Zupełnie nowiusieńka miłostka, którą zaraził mnie mój ulubiony "pedał". Jeśli lubisz atmosferę nieczystości i zapach uryny, a wieczory uwielbiasz spędzać ze swoimi ciotowatymi kolegami - to coś dla Ciebie. (Swoją drogą wychodzę z założenia, że gej to najlepszy przyjaciel kobiety. Nikt nie jest tak szczery i dosadny w byciu sobą)


Zwei - Stasiukiem zaraził mnie licealny polonista, stosunkowo późno, bo na próbnej maturze. I strzeliło we mnie jak strzała amora, jak grom z jasnego nieba. Szaleństwo PRL-u i piękno bieszczad okraszone bluźnierczym słownictwem, ba! prostackim wręcz.


Trójeczką (numeracja przypadkowa) jest Bukowski, ojciec literackiej zgnilizny językowej pisze o kobietach w mało kobiecy sposób, ale za to jaki prawdziwy. Trochę o wartościach, trochę o życiu ćmy barowej, trochę powie wam cytat "Łatwo pisze się tylko o dziwkach, pisanie o wartościowej kobiecie to już nie taka prosta sprawa."


Chetyre. Ulubiony poeta, który poetą rzadko zwany, raczej grafomanem i karykaturzystą. Przez moje środowisko uważany za arcymistrza "turpistycznego", dedykowany wszystkim wynaturzeńcom i samobójcom. Film o nim nakręcili, Fonetyka nagrała płytę z "tributem" - sława, sława!


Fem'em będzie Salinger i jego buszowanie w zbożu. Niesamowicie wpłynął na moją psychikę, kiedy miałam piętnaście lat i myślałam, że świat wcale nie jest taki zły, a ludzie nie są od niego gorsi. Holden poprowadził mnie za rękę przez trudy licealnego bytu, które nie było takie proste. Miałam kolorowe włosy, dziwnie się ubierałam i byłam wyrzutkiem czytającym książki. Ot co!

A wy? Co pomaga wam spuścić się ze smyczy, uciec od bon tonu?


wtorek, 19 marca 2013

Vintage Fetish Show vol 2

Moi drodzy, na wstępnie pragnę paść wam do stóp i błagać o litość. Powinniście wychłostać mnie za brak atualizacji i pustki na stronie, aczkolwiek życie potoczyło mi się tak, a nie inaczej i znalazłam się w sytuacji kryzysowej. Na szczęście wybrnęłam z niej, z małymi tylo obrażeniami, by móc kontynuować swoją "dziennikarską misję", praktykę, przewinienie, etc.


"Co za wieczór! Co za noc!" - tak organizatori skomentowały całe przedsięwzięcie tytułowe, mianowicie Vintage Fetish Show, który odbył się drugiego marca w Blue Nocie. Była to już druga edycja (z moją obecnością), sponsorowana tym razem przez Secret in Lace, firmę bieliźnianą współpracującą z Ditą von Teese. Swoją obecnością uświetniła wieczór rodzima gwiazda burleski - Pin up Candy (cudowna, apetyczna  kobietka), a także Ava Largo, Silverrr i zespół BastaB. Poza oficjalnymi gwiazdami wieczoru, można było zobaczyć trochę mniejsze, w tym mnie i inne alternatywne modeli. Odbyły się cztery pokazy - gorsetów Snow Black, sukienek Brit Style oraz bielizny Secret in Lace. Atmosfera była gorąca, tłumy wiwatowały na widok każdego zgrabnego lub mniej, kawałka ciała. Ta impreza pochłonęła moją energię i umysł już na długo przed, zaprzątałam sobie nią głowę nieustannie. Do tego dołożyłam wcześniejszy pobyt w szpitalu, sesję, dostanie się na wymarzone specjalizacje na studiach i tak oto, olałam sobie bloga!

Postaram się to wszystko nadrobić, gdy tylko wyjdzie trochę słoneczka, a pogoda będzie łaskawsza. Wyskrobię trochę czasu dla was, pomiędzy biegiem na zajęcia, a wizytą w redakcji Głosu, a teraz uraczę was kilkoma zdjęciami z eventu, o którym trąbiłam powyżej.









W internecie spotkacie się też z kilkoma filmikami na youtubie i nie tylko. ;)